Gisteren heb ik voor het eerst solo's 108 gereden. Hierbij een klein verslagje. De website van solosride.be is me al langer gekend, maar het was er nog nooit van gekomen om één van de ritten te rijden. Vorig jaar ben ik wel eens aan de Elias ride begonnen, maar na twee lekke banden en een kapot ventiel halverwege besloten om niet zonder reserveband voort te rijden. Zelf ben ik een wedstrijdrijder, en rij ik vooral mtb marathons en granfondo's (met de racefiets). Toch gaat mijn hart vooral sneller slaan bij lange en uitdagende ritten in een mooie omgeving. Als het past qua training probeer ik deze zoveel mogelijk te doen. Aangezien ik een laatste lange training wou doen voor de BeMC en het prachtig weer beloofde te worden, was het een ideaal moment om mij eens aan solo's 108 te wagen.
Ondanks dat sommigen liever op de Rosier startten, besloot ik in Remouchamps te vertrekken. Ik heb niet echt moeite om met een koude motor meteen te klimmen en het leek me aangenaam om met een minder zwaar stuk te eindigen. Onder een straalblauwe hemel vertrokken rond half 9, met slechts twee wolkjes aan de lucht: zou de overvloedige neerslag van in het begin van de week en de Enduro wedstrijd die op dezelfde moment plaatsvond in Remouchamps voor hinder zorgen? Beide kleine zorgen bleken ongegrond. De eerste beklimming over asfalt kon natuurlijk meteen tellen, maar een leuke singletrack in dalende lijn daarna zette meteen de toon voor een leuke dag. De klim naast de Ninglingspo was de eerste lange beklimming van de dag, maar niet al te moeilijk om daar een juist tempo te vinden. De stenige klim bij Quarreux was technisch een moeilijkere: niet altijd evident om op de steilere stukken en op losse stenen het juiste spoor te vinden. Af en toe een voetje aan de grond zetten was hier niet te vermijden. De daaropvolgende afdaling was de meest technische (en ja, de leukste dus) van de dag. Dan volgde de klim langs de Chefna, niet al te moeilijk. De afdaling volgde een beekje en dat was de eerste keer van de dag dat ik mij en mijn fiets mocht vuilmaken. Dat hoort er bij natuurlijk in de Ardennen. Het parcours lag eigenlijk overal kurkdroog, op stukken na die door stroompjes altijd nat liggen. Na het oversteken van de Amblève en de spoorweg volgde een stukje dat wel te lijden had gehad onder stormschade. Het zou een van de weinige stukken van de dag zijn waar ik met de fiets over de schouder over enkele serieuze boomstammen moest kruipen.
Even doorspoelen naar Stoumont. De klim ervoor was één van de langste en hoogste van de dag. Jammer vond ik het wel dat het na deze klim rechttoe rechtaan naar beneden stormen was. Sowieso was ik van plan me in Stoumont te bevoorraden, maar als we dan een bakkerij met terras passeren, dan moeten we wel even met een cola en een stuk rijsttaart van de zon genieten. Een van de mooiste stukken van de dag was ongetwijfeld de singletrack na de weide met poortjes. Deze leek maar te blijven duren, dit zijn de trails waarvoor ik van het mountainbiken hou. Het stuk rond Brume en Coo was ook leuk. Prachtig om, eens boven, de bassins door de bomen heen beneden te zien liggen. Met het prachtige weer hadden ze een mooie donkerblauwe kleur. De beklimming daarvoor, die hakte er wel in. Daar moest ik, op het steilste stuk en de losse stenen, toch even van de fiets. Zoals hier op het forum al vaak staat, volgt er dan inderdaad een klein stukje dat er altijd vuil en met diepe plassen bijligt. Niet zo heel leuk maar het was eigenlijk korter en iets minder erg dan ik had verwacht. Maar meerwaarde biedt het ook niet echt, mocht de route ooit aangepast worden, dan is dit iets om er uit te knippen lijkt me.
Opnieuw klimmen maar, deze keer boven Trois Ponts. De parapent weides zijn voor mij een van de mooiste stukjes in de Ardennen. Het was de eerste keer dat ik daar kwam, wat een uitzicht.. Je moet niet ver van huis gaan om het gevoel te hebben dat je op reis bent. Dan is het al stilaan tijd om naar de Rosier te gaan. Eerst de klim naar Borgoumont. Dit was technisch en fysiek misschien wel de moeilijkste klim van de dag, bijna perfect boven geraakt maar dan vlak voor het einde toch eens voet aan de grond. Het leverde me toch een KOM op Strava op (niet dat we het daarvoor doen), grappig om te zien dat bijna alle andere renners die daar voorbij zijn gefietst op Strava ofwel Solo's ride of een Lowie ride aan het rijden waren. De afdaling naar Moulin du Ruy was wel leuk, opnieuw grotendeels door een beekje. Hier kwam er ook een wilde haas mijn richting uitgelopen (die daarna zijn naam waard maakte), niet veel later vloog er een grote roofvogel vlak voor mij weg. Prachtig toch, zo'n dag in de natuur. Op de top van de Rosier heb ik ook nog een wild everzwijn gezien. Maar goed, de Rosier dus. Al tig keer opgereden met de racefiets, de eerste keer offroad nu. Daar waar het met met de racefiets een van de mooiste klimmen in de Ardennen is, vond ik hem off-road wat tegenvallen. Het einde van de beklimming licht er zeer slecht bij. Het begint met een nat stuk met redelijk wat plassen, maar dit valt goed te doen. Op het einde (daar waar er een grote omheining staat) liggen er overal bomen omver. Daar zie je zelfs geen pad meer, en is het met de fiets op de schouder over boomstronken klimmen. Het is gelukkig geen al te lang stuk meer.
Het stukje GR in de afdaling van de Rosier was leuk om te doen. Op gps was dit wat moeilijker te volgen, regelmatig even verkeerd gereden, maar een leuke afwisseling voor de bredere bospaden. Het bos in Creppe was meer dan een beloning van het geleverde weg. Een van de leukste stukjes die ik ken, altijd fijn om zo'n nieuwe stukken te ontdekken. Een blik op de klok leerde mij dat er wel eens een goede chrono-tijd in zat. Dit was zeker niet het doel van dag, daarvoor ben ik regelmatig nog eens gestopt (zonder te treuzelen), maar als het er in zit dan wil ik het ook niet laten liggen. Op de top van de Rosier had ik nog een 32 km te gaan. Als ik dit in minder dan 1h45 wist af te leggen, dan zou ik de snelste tijd hebben. Op dat moment was ik blij dat ik in Remouchamps gestart was, zodat het nu meer dalen dan klimmen was. Gelukkig stond er ook een NO-wind in de rug, want de vermoeidheid begon wel op te komen nu. Die twee steile pukkels in de laatste 5 km had ik wel echt niet meer zien aankomen. Man man dat stak tegen, op de laatste klim zelfs nog even van de fiets gemoeten. De laatste loodjes wegen het zwaarst, maar de voldoening bij aankomst was groot. De Solo's ride 108, die kunnen we van mijn bucketlist schrappen. Totale tijd: 8h04, beweegtijd 7h27 en 3940 hm volgens de gps.
Ik vond het een zeer mooie rit. Als een rit van 8h voorbij gaat alsof je 3h op de fiets zit, dan weet je dat het goed zit. De nadruk ligt wel sterk op hoogtemeters, zeker in de afdalingen zou het fun-gehalte wel hoger kunnen liggen. Dit is zeker geen kritiek, eerder een vaststelling. Voor dat laatste zijn de Lowie-rides meer geschikt vermoed ik. Dat zijn dan ook de volgende op mijn bucket list
